"Je mag alles eten en doen, maar niet op elk moment," herhaalt Claire vaak tegen haar zoon. Op slechts 5-jarige leeftijd kreeg Martin de diagnose type 1 diabetes, wat het dagelijkse leven van het gezin op zijn kop zette. Nu 8 jaar oud, groeit hij op omringd door zijn ouders, Claire en Olivier, en zijn oudere zus, in een huis vol gelach, warmte en veerkracht in Soignies, België.

"Dit was vóór de diagnose," legt Claire meteen uit, wijzend naar een familiefoto in de gang. "Zie je hoe mager hij was? En hier, net na de diagnose tijdens een reis naar Rome. En hier, met zijn vader, midden in het carnaval met de Gilles van Morlanwelz."

Claire, als leerkracht gezondheidseducatie, merkte snel de eerste symptomen bij haar zoon op: gewichtsverlies, een bleke huid, intense dorst, onverklaarde vermoeidheid, nachtelijk bedplassen... "Hij dronk tot een liter water voor het slapengaan!" vertelt zijn vader. "Met mijn ervaring in gezondheidseducatie dacht ik meteen aan diabetes," zegt ze. Enkele dagen later bevestigden een bloedtest en een spoedopname op intensieve zorg de ziekte bij Martin.
 
"Ondanks mijn vermoedens was de diagnose een schok," geeft Claire toe, die een fase van ontkenning doormaakte. "Voor zijn zus was het moeilijk te begrijpen dat deze diagnose voor altijd was." Olivier, de vader, herinnert zich de moeilijke beginperiode. "We dachten dat alles zou veranderen, dat niets meer hetzelfde zou zijn. Maar eigenlijk passen we ons aan. Wat eerst onoverkomelijk leek, is dat nu helemaal niet meer. Nu 'weten' we!" glimlacht hij. En Claire voegt toe: "Het is te temmen."

Zonder voorgeschiedenis van diabetes in de familie overwogen artsen een mogelijke emotionele trigger, misschien gerelateerd aan Martins vroege leven, geboren met klompvoeten. "Maar we weten het niet zeker. We zullen het nooit weten, denk ik," vervolgt Claire. "We hebben ook de screeningtest gedaan en we zijn geen dragers. Mijn vader leefde met type 2 diabetes, maar dat is helemaal anders..."

Wat blijft het moeilijkst voor het koppel? De nachten! "Bij hypoglycemie moeten we hem wakker maken en eten geven," legt Olivier uit. "De babyfoon is zelfs opnieuw opgedoken, op een leeftijd waarop dat eigenlijk niet meer nodig is," voegt Claire toe. De ouders hebben ook hun werkroosters aangepast. "Ik werk deeltijds en begin nooit om 8u30 om hem 's ochtends niet te stressen, zodat ik tijd heb om hem zijn insuline-injectie te geven," vervolgt Claire. "Daarbovenop moeten we ook Martins kinesitherapie voor zijn voeten in onze planning opnemen."

Op school kwam een verpleegkundige de ziekte uitleggen aan zijn klasgenoten. "In het begin waren sommige kinderen bang om met hem te spelen, denkend dat ze besmet konden worden met diabetes. Maar nu is alles weer normaal." Terwijl zijn moeder wat bezorgd is over een komende schoolreis van vier dagen en nachten, is zijn vader geruster. "Martin zal het redden." "We moeten gewoon bellen om alle menu's te kennen," voegt Claire toe, altijd pragmatisch. "Het blijft moeilijk om hem aan anderen toe te vertrouwen. Mensen zijn bang en ik ook. Het heeft ons zoveel tijd gekost om de ziekte te temmen, hoe leg je dat in 10 minuten uit aan iemand die alles moet regelen..." Toch is Claire blij dat hij deelneemt aan scoutingkampen, waar zijn zus leidster is, of kampen georganiseerd met andere kinderen met diabetes.

Maar de dagelijkse uitdagingen van de ziekte verminderen Claire en Oliviers optimisme niet. "Onderzoek gaat vooruit. We hopen dat er op een dag een eenvoudigere behandeling komt, zoals een medicijn. Vooral voor kinderen," verklaart Olivier. En Claire besluit filosofisch: "Op een bepaalde manier denk ik dat het leren leven met deze ziekte vanaf de kindertijd hem gezonde gewoontes laat integreren die hem zijn hele leven zullen dienen! Het is een kracht die hij met zich meedraagt."